Τους ανακοίνωσα ότι σήμερα κάτι διαφορετικό θα γίνει... θα πάρει ο καθένας τους από δύο (!) αυτοκόλλητα, επειδή η συμπεριφορά τους, μεταξύ τους αλλά και γενικότερα, ήταν εξαιρετική.
Ξεκινήσαμε, τότε, να λέμε το τραγούδι του αποχαιρετισμού, όπως συνηθίζουμε να λέμε κάθε μεσημέρι και κάθε απόγευμα.
Προς το τέλος, τα είδα να σηκώνονται και σαν να ψάχνουν κάτι στην τάξη, χωρίς όμως να σταματάνε το τραγούδισμα...
Απόρησα, δε σας κρύβω.
Όταν φτάσαμε στον στίχο «(...)με χαρά θα της το πω», τα ρώτησα για ποιό λόγο σηκώθηκαν... Μου απάντησαν ότι έψαχναν σκόρπια παιχνίδια για να τα τοποθετήσουν στη θέση τους... Και πράγματι, «ξέθαψαν» κάτι κατσαρολάκια και κάτι καπάκια και τα έβαλαν με προσοχή και συνέπεια (!) στη θέση τους.
Φρόντισα να μην παραλείψω να τους αναφέρω ότι τα δύο αυτοκόλλητα που θα πάρουν σήμερα τα αξίζουν και με το παραπάνω... Ο ένας από τους τρεις «πετάχτηκε» έξυπνα και μού έκανε τη ρητορική ερώτηση (ρητορική, καθώς γνώριζε ήδη την απάντηση) «Τότε, κυρία, θα πάρουμε τρία αυτοκόλλητα;»... «Ε, όχι δα. Να αφήσουμε και λίγα για τα υπόλοιπα παιδιά αύριο», του απάντησα ετοιμοπόλεμα, έχοντας προβλέψει την ερώτησή του.
Μη τα πολυλογώ, όμως... Το ρολόι πλέον «έλεγε» 5:30 (17:30 βασικά, αφού το έχω ρυθμισμένο στο 24ωρο σύστημα). Δεν πρόλαβα να ξεκινήσω το ψάξιμο των κλειδιών μου για να ανοίξω στους γονείς... Αισθάνθηκα περιτριγυρισμένη από μικρά, έξυπνα, λαμπερά προσωπάκια... Κυρία, σ'αγαπάω... Μα η στιγμή που πίστεψα ότι τα αυτιά μου έπαψαν να λειτουργούν καλά, ήταν στο εξής άκουσμα «Είσαι πολύ καλή κυρία... Και αν υπάρχει καλή κυρία, εσύ είσαι καλύτερη».
Συνάδελφοι, δεν θέλουν πολύ τα μάτια μου για να δακρύσουν...
 |
| Κυρ. 21/4/2024 |
 |
| Τρ. 23/4/2024 «Κυρία, αξίζεις ένα αυτοκόλλητο και εσύ» |
